Zonnedauw in de AWD

Afgelopen zondag eindelijk, na drukte op het werk en een verbouwing thuis, weer eens tijd gehad om naar buiten te gaan en foto's te schieten. Ik had me voorgenomen om alleen de macro lens te gebruiken en zodoende liep ik als een spoorzoeker door de AWD op zoek naar onderwerpen. Behalve insecten was ik ook van plan om de Zonnedauw te vinden en te fotograferen.
Vanuit mijn jeugd heb ik een interesse in vleesetende planten en had destijds dan ook diverse exemplaren op mijn zolderkamer staan. Met opgevangen regenwater probeerde ik de planten in leven te houden en door ze bij het open raam te plaatsen kregen ze voldoende voedsel en was ik gevrijwaard van muggen. In de herfst kon je dan terugvinden in de bekerplanten wat er allemaal was verteerd gedurende de zomer.
Los van deze geschiedenis, de Zonnedauw was de missie van deze ochtend. 

 Ronde Zonnedauw, Drosera rotundifolia

De zonnedauw is een carnivore (vleesetende) plant, die we ook in de AWD kunnen vinden.
Het grootste deel van de 83 soorten uit deze familie groeit in venen.

Zonnedauwsoorten hebben een wortelrozet en lang gesteelde bladeren, waarvan de rand en de bovenkant bezet zijn door uitgroeisels.

Deze uitgroeisels scheiden een kleverig vocht af, dat lijkt op "dauwdruppels".
Omdat deze "dauwdruppels" onder invloed van de zon niet verdwijnen, kreeg deze plant de naam "Zonnedauw".

De dauwdruppels trekken muggen en andere insecten aan, die aan de bladeren blijven kleven, als ze met deze druppels in aanraking komen.

Daarna vindt er een keten van reacties plaats, waarbij het insect een hopeloze strijd moet strijden.
want bij het spartelen om los te komen, kunnen ze andere druppels raken en kleven dan nog meer vast. 

Door mierenzuur, dat de bladeren afscheiden, wordt een klein deel van het eiwit van het insect opgelost.

Door dit eiwit wordt de rest van het blad geprikkeld en langzamerhand gaat het blad zich dan om het insect heen rollen. De volgende stap is de vertering.
De tentakels gaan enzymen afscheiden, die de eiwitten van het insect afbreken.

De aminozuren, die bij deze afbraak ontstaan, worden door de tentakels ook opgezogen
en zodoende wordt de stikstofvoorraad van de plant aangevuld.
Het hele verteringsproces duurt enkele dagen en daarna ontrolt het blad zich weer.

De ronde zonnedauw komt over het gehele Noordelijke Halfrond in de koude tot
gematigde zone voor en het is de meest algemene zonnedauwsoort van Nederland.
Hij komt in sommige laagveengebieden van Westelijk Nederland nog veel voor. Meestal groeit hij tussen veenmos.

Tot slot nog een stukje film waarin duidelijk is te zien dat, wanneer eenmaal gevangen, er een hopeloze situatie ontstaat en ontsnappen eigenlijk onmogelijk is.

Wil je het leven van dit wonderlijke plantje aanschouwen ga dan eens op zoek in de veen gebieden van de AWD, met een beetje speurwerk is de Zonnedauw tussen het veenmos te vinden. Pas op waar je loopt want door de hoge eisen welke dit plantje aan zijn biotoop vraagt staat deze inmiddels op de Nederlandse Rode Lijst

Bronvermelding: De Botanie Website