Wat kan de AWD toch veel moois bieden

Afgelopen avond ben ik nog even naar de AWD geweest ingang Panneland. Ik had alleen mijn telelens met statief meegenomen want het doel was om de jonge vossen in de avond te gaan zien. Ik kreeg gelukkig nog meer voor mijn lens.

Vanaf de ingang loop ik langs de sloot, tussen het Eiland van Rolvers en Donderhoek, richting de schuilhut wanneer ik tegen de zon in aan de overkant een paar oren uit het gras zie steken. Eerst dacht ik aan een konijn maar het blijkt een damhert kalf te zijn.

Het beestje houdt zich schuil tussen het gras.

Er is geen moeder in de buurt te zien maar het blijft angstvallig laag bij de grond liggen.

Maar ik was eigenlijk op weg naar de schuilhut dus toch maar verder.

Langs de kant zitten de moeder met kind al te wachten, ondanks dat de vossen over acteer talent beschikken hebben ze helaas totaal geen gevoel voor compositie. De klinkerweg is dus niet te vermijden.

In het licht van de dalende zon liggen ze elkaar te besnuffelen.

Beetje bijten hoort er ook bij.

Wanneer ik bij de schuilhut doorsteek naar het kanaal erachter wordt ik toch voor de zekerheid gevolgd, en dat terwijl ik geen eens een rugzak bij me heb.

Het is inmiddels 21:15 uur geworden dus besluit ik weer richting uitgang te gaan, maar nieuwsgierig naar het kalf loop ik toch de zelfde route terug langs het kanaal.

Ik hoor een angstig gepiep achter het gras en probeer te ontdekken wie de veroorzaker daarvan is. In het water zie ik net het kopje van het kalfje.

Het zoekt duidelijk een plek om op het land te komen maar door de steile wand wil het niet lukken en loopt het steeds verder.

Ik ga plat in het gras liggen en probeer zo dicht mogelijk bij het kalf te komen. Hij reageert er wel op en komt zelfs mijn kant op. Gelukkig loopt op dat moment nog een stel fotografen aan de overkant van de sloot en zien ook hoe moeilijk het kalfje het heeft. Ze komen mijn kant uit om te helpen en samen krijgen we het kalf weer op het droge.

Het beestje staat te trillen op zijn dunne pootjes en met doeken en mijn fleece-trui wrijven we het weer droog.

Het beestje gaat weer tussen het gras liggen om wat beschutting te hebben, de zon is helaas al te laag om nog warmte te kunnen geven.

Bij de uitgang hebben we het nog bij de boswachter gemeld, deze zou nog gaan kijken maar verwacht ook dat de moeder wel terug zou komen.


Het was een avond met een rare wending, het is te hopen dat de moeder damhert haar kalf nog terug vindt. Het geeft een hulpeloos gevoel wanneer je zo een klein kalfje uit het water haalt en achter laat.
Enkele foto's van het kalf heb ik met mijn mobiel genomen, de kwaliteit is wat minder maar de ervaring is wat telt.