Samenvatting AWD, op stap met de macro

De onderstaande serie is vooral geschoten op 17 mei en 10 juni. De meeste opnamen zijn gemaakt met de 180mm macro lens maar enkele met mijn nieuwste macro lens de Tamron 60mm f2. Tussen beide lenzen is een duidelijk verschil, kan je met de 180mm redelijk ver van je onderwerp blijven, met de 60mm zit je toch behoorlijk dicht op het object. Alle opnamen zijn gemaakt in de AWD bij De Zilk en de Oase.
Bij het bezoek aan De Zilk had ik alleen de 70-200 en 60mm macro bij me

Eerst bij De Zilk naar de plek waar ik meerdere malen de Zandhagedissen heb gezien, deze is met de zoomlens gemaakt.

Op deze zonnige dag zitten de hagedissen op te warmen in de zon. Wanneer je ze langzaam benadert blijven ze stil zitten.
macro 60mm f5.0 1/1000s

In plaats van de macro, mede vanwege de plek waar deze zat, heb ik hier de 70-200 met converter gebruikt.
400mm f5,6 1/1000s

Macro met de zoomlens, de Kleine Vuurvlinder. De grootste moeilijkheid is het stilhouden van de camera.

Ook deze is met de zoomlens genomen, met de macro zijn de vlinders te snel verdwenen.

Geel korstmos is niet echt beweeglijk, hier dus de macro gebruikt, moeilijkheid is nu het scherpstel punt.
Ik heb diverse opnamen gemaakt met meerdere f-stops maar tevredenheid met het eind resultaat? niet echt. Heeft iemand advies met dit soort foto's?

Twee Hooibeestjes, deze is weer met de zoomlens genomen, nadeel hierbij is dat de achtergrond nogal 'rommelig' wordt vanwege de scherptediepte.

Al vaker op foto's gezien, het hert met de zender. Weet iemand wat er met deze gegevens wordt geregistreerd? Is het, het in kaart brengen van het leefgebied of heeft het een ander doel.

Tot slot van het bezoek aan De Zilk, een vinkje tussen de bloesem. Kan ik weer afvinken.


10 Juni bracht ik een bezoek aan ingang Oase, deze dag alleen de macro lenzen mee genomen. De A550 met 180mm macro en de A77 met 60mm macro, in een vorig blog heb ik een Zonnedauw artikel geplaatst van deze dag. De rest van de opnamen volgt hieronder.

Een bosje Vingerhoedskruid, daar moeten hommels aanwezig zijn.

Inderdaad is het een komen en gaan van hommels, probeer ze nu maar eens op het juiste moment in beeld te krijgen.

Langzaam kruipen ze in de kelken en zie je voortdurend de kont van de hommel, naar buiten laten ze zich meestal vallen. Dit gaat echter zo snel dat het niet wil lukken om ze scherp in beeld te krijgen.

Goed zijn de stuifmeelzakjes aan de zijkant te zien.

Een goede gastplant voor vlinders, de brandnetel. Hier wordt deze bezocht door een Atalanta.

In het zand zitten regelmatig Parelmoer vlinders.

Hier zie je de beschadigingen van de vleugels.

Aan de waterkant staat een Rietorchis, er zullen dan toch ook Libellen en Waterjuffers rondvliegen.

Een Juffertje hangend aan een grasspriet.

Deze zijn altijd leuk wanneer het wil lukken, recht van voren.

Met de 180mm zijn de Juffers behoorlijk te benaderen.

Op het Eiland van Rolvers wemelt het van de Libellen. Op het zand zittend zie je ze overal.

Dichtbij proberen te komen valt niet mee, telkens vliegen ze een stukje verder wanneer je in de buurt komt.

Plat op de grond liggend lukt het al beter, vanaf de zijkant benaderen gaat goed. Opvallend is dat het uitpuilende oog niet scherp is te krijgen.

Hier de benadering van voren, het lukt nog steeds zonder dat de Libelle wegvliegt. Nu blijkt toch weer het voordeel van de 180mm macro.

.

Wat ik al een tijdje graag op de foto wou hebben, het facetoog. Met zo een foto vallen nog meer details op zoals zijn stoppelbaard.

Nog twee parende Libellen, helaas net achter een grasspriet.

Deze vind ik fascinerend, de Keizer libelle. Het lijkt erop dat er een helm op zijn hoofd zit.

Bij dit soort insecten kan ik mij goed voorstellen dat dit een inspiratie bron voor science fiction films is.

Gevoelsmatig verwacht je de ogen aan de voorkant, wanneer je de foto vergroot zie je ook hier de facetogen.

Eindelijk heb ik een voorwerp welke met de 60mm macro is te benaderen, een Strekspin.

Met zijn lange poten is de spin druk bezig om tussen een aantal grassprieten een web te bouwen. Een Strekspin bouwt zijn web laag tussen het gras om zodoende laag vliegende en springende insecten te vangen.



Ik heb weer lekker gespeeld met de macro, de 180mm is ideaal om insecten van redelijke afstand beeldvullend vast te leggen, de 60mm is ideaal voor stil zittende onderwerpen als spinnen of bloemen. Ook is het leuk om eens op stap te gaan met alleen de macro lens, op die manier wordt je verplicht om naar het kleine te kijken om je heen.
 

De Groene Jonker, samenvatting deel 2

Had ik in mijn vorige blog voornamelijk de watervogels uit de Groene Jonker geplaatst, dit keer zijn de zangers en riet bewoners aan de beurt. Enkele weken terug stond er nog vrij veel oud riet waardoor de vogels enigszins makkelijk zijn te spotten, nu groeit de boel, mede door de vele regen, helemaal groen dicht waardoor het meer een spel wordt van 'ik hoor je wel maar zie je niet'.

Dit is lekker makkelijk, deze hoor je duidelijk en zie je al van ver.

Boven op de rietsigaar heb je een prachtig uitzicht en klinkt je zang ver door.

De Rietzanger, bewoner van niet al te natte laagveenmoerassen.

Deze wordt al lastiger, hoewel deze nog hoog in het kale riet zit.

Hier wordt de omgeving al groener, de vogels moeten aan de rand van het riet zitten wil je ze nog kunnen fotograferen.

Geen idee welke vogel het is maar hij zingt wel gezellig, veel vogels lijken ook op elkaar en zijn slechts te onderscheiden door hun zang.
Door Remco is deze herkend als de Kleine Karekiet.

Ook leuk, herkenbaar aan zijn roep en kleur en opvallend door zijn vlucht, de Kieviet.

Deze maakt het er niet makkelijker op, verscholen tussen het gras viel ze op omdat ze in actie kwam om haar jongen te beschermen.

Mevrouw Fazant jaagde de kleintjes tussen het gras en bleef zelf uiterst waakzaam rondlopen.
Wanneer zowel René als Helma vertellen dat dit een jong mannetje is, wie ben ik dan om het een vrouwtje te noemen, al doende leert men.

Eigenlijk best een mooi koppie met die kleuren rond het oog. Naar mijn idee zijn ze vaak bruiner van kleur, wellicht komt dat om enigszins beschut te zijn.

Rietgorzen zijn goed te herkennen aan hun zwarte koppie, bovendien verstoppen ze zich niet zo diep tussen het riet.

Persoonlijk vind ik de omgeving met het oude riet een rustiger beeld geven, nu alles groen is wordt de achtergrond te druk en dat komt de kwaliteit van de foto's niet ten goede.

Ondanks dat de vogel bruin is geeft de achtergrond toch een stuk rustiger beeld dan de plaat hierboven, alleen zit er dan een storende stengel in beeld.

Hij snapt het beter, hoewel achterstevoren is ook niet de ideale positie voor een foto.

Qua uiterlijk lijkt hij sterk op de Krekelzanger.  De Snor is herkenbaar aan het geluid als dat van een krekel en verschilt in zang duidelijk met de Krekelzanger.


Dit was een selectie van de afgelopen weken uit de Groene Jonker, de volgende blog wordt een samenvatting uit de AWD. Ik heb vanaf Hemelvaartsdag nog een aantal foto's liggen welke ook mooi in een overzicht moeten passen.